
«Παλεύουμε ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, για το δικαίωμα στη ζωή και τη δουλειά»: Κάτω από το σύνθημα αυτό πραγματοποιήθηκε το πρωί της Κυριακής 8 Δεκέμβρη, με ιδιαίτερα μαζική συμμετοχή, η σύσκεψη που οργάνωσε το Συνδικάτο Μετάλλου Φθιώτιδας, με στόχο να γίνει αφετηρία αγώνων ενάντια στα σχέδια κυβέρνησης – ΕΕ για τη ΛΑΡΚΟ.
Στη σύσκεψη πήραν μέρος αντιπροσωπείες συνδικάτων από τον κλάδο του Μετάλλου από όλη τη χώρα, σωματείων εργαζομένων και συνταξιούχων, συλλόγων και φορέων της Φθιώτιδας, της Βοιωτίας, της Εύβοιας, της Φωκίδας, αλλά και εκπροσώπων δήμων της περιοχής και της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας.
Το «παρών» έδωσε αντιπροσωπεία της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ. Η συζήτηση που ξεδιπλώθηκε και η αλληλεγγύη που εκφράστηκε έθεσαν τις βάσεις για τα επόμενα αγωνιστικά βήματα και συγκεκριμένα για την οργάνωση κινητοποίησης στην Αθήνα μέσα στο πρώτο 15ήμερο του Γενάρη.
Κρατώντας ενός λεπτού σιγή, οι συγκεντρωμένοι τίμησαν τη μνήμη των εργαζομένων που έχουν χάσει τη ζωή τους στο μεροκάματο στα χρόνια λειτουργίας της επιχείρησης.
«Γνωρίζουμε ότι όλοι αυτοί που μαζευτήκαμε εδώ σήμερα, ενδεχομένως να μην έχουμε το ίδιο σκεπτικό, να διαφωνούμε σε πολλά πράγματα», τόνισε στην εισηγητική ομιλία ο πρόεδρος του κλαδικού Συνδικάτου Παναγιώτης Πολίτης.
Επισήμανε όμως ότι η απαίτηση να παρθούν μέτρα για να την προστασία της ζωής και της υγείας των εργαζομένων, να διασφαλιστεί η συνέχιση της λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ, να μην προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση – εκποίησή της, αλλά να αναπτυχθεί και να προσφέρει στο λαό, μπορούν να γίνουν η βάση για την ανάπτυξη κοινών πρωτοβουλιών.
«Αυτό που πρωτεύει τώρα είναι να αποκρουστούν τα σχέδια κυβέρνησης – ΕΕ – επιχειρηματικών ομίλων για παραπέρα ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ, όχι για να μείνουν τα πράγματα στη σημερινή κατάσταση, αλλά για να οργανώσουμε τον αγώνα μας και για να τα αλλάξουμε», ανέφερε.
«Από αυτόν τον αγώνα δεν θα λείψει κανείς», τόνισε ο πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στη ΛΑΡΚΟ Αν. Κορέτζελος, ενώ ο γραμματέας του Γ. Κάζας κάλεσε όλους τους εργαζόμενους, τους κατοίκους και τους φορείς της περιοχής να κάνουν δική τους υπόθεση τον αγώνα.
Την απόφαση του Σωματείου Εργαζομένων ΙΓΜΕ να σταθεί συμπαραστάτης στις πρωτοβουλίες των εργαζομένων στη ΛΑΡΚΟ, μετέφερε ο Χάρης Σμυρνιώτης, ξεκαθαρίζοντας πως στον αγώνα αυτό πρέπει να παίρνουν θέση όλοι όσοι δεν θέλουν τον ορυκτό πλούτο της χώρας εμπόρευμα.
Το λόγο πήρε ο Θ. Καρακάντζας, αντιπεριφερειάρχης Στερεάς Ελλάδος, υποσχόμενος η Περιφέρεια να βρεθεί δίπλα στους εργαζόμενους και τις πρωτοβουλίες τους. Τη στήριξή τους εξέφρασαν οι δήμαρχοι Διρφύων – Μεσσαπίων Γ. Ψαθάς, Λοκρών Θ. Ζεκεντές, Ορχομενού Π. Καράλη και εκπρόσωπος του Δήμου Αμφίκλειας Ελάτειας.
Το θερμό χαιρετισμό των μεταλλεργατών της Κεντρικής Μακεδονίας και του νεοσύστατου κλαδικού Σωματείου τους, μετέφερε ο Κώστας Ηλιού, ενώ μίλησε για τις επιπτώσεις του καθεστώτος εκκαθάρισης για τους εργαζόμενους, όπως το έχουν ζήσει με μήνες απληρωσιάς, οι μεταλλεργάτες σε επιχειρήσεις της βόρειας Ελλάδας.
Πλευρές του απεργιακού αγώνα που έδωσαν οι εργαζόμενοι στη ΛΑΡΚΟ για 110 μέρες το 1977, «ζωντάνεψαν» όταν ανέβηκε στο βήμα ο Χρήστος Οικονόμου, συνταξιούχος σήμερα, πρόεδρος για χρόνια του επιχειρησιακού Σωματείου.
Χαιρετισμό εκ μέρους των συλλόγων και των ομάδων της ΟΓΕ στην περιοχή έκανε η Χρ. Ζάρκα.
Παρεμβάσεις στη σύσκεψη έκαναν εκπρόσωποι του Εργατικού Κέντρου Λιβαδειάς, του Συλλόγου Εργαζομένων ΟΤΑ Λιβαδειάς, του Εργατικού Κέντρου Λαμίας, της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Φθιώτιδας, του Συλλόγου Εργαζομένων Δήμων Φθιώτιδας.
Παρατίθεται αποσπάσματα της εισηγητικής ομιλίας του Π. Πολίτη.
«Η σημερινή προσέλευση των εργαζομένων, αλλά και οι αντιπροσωπείες φορέων, σωματείων, συλλογών, η προσέλευση κατοίκων, απλών ανθρώπων, για εμάς θεωρείται μία πρώτη νίκη, που μπορεί, μέσα από τις σημερινές διεργασίες, να αποτελέσει αφετηρία αγώνα για την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, των τοπικών κοινωνιών, τα συμφέροντα της χώρας μας συνολικότερα.
Γνωρίζουμε πως όλοι αυτοί που μαζευτήκαμε εδώ σήμερα, ενδεχομένως να μην έχουμε το ίδιο σκεπτικό, να διαφωνούμε σε πολλά πράγματα. Σίγουρα όμως μας ενώνει το ενδιαφέρον όλων να παρθούν μέτρα για να μην σκοτώνονται οι εργαζόμενοι στην εργασία, να διασφαλιστεί η συνέχιση της λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ, που είναι οικονομικός πνεύμονας όλης της Στερεάς και αυτή, η μεγάλη επιχείρηση, να αναπτυχθεί παραπέρα, να προσφέρει συνολικά στο λαό της χώρας μας σύμφωνα με τις δυνατότητές της, πράγματα που για να διασφαλιστούν θα πρέπει να μην προχωρήσει η παραπέρα ιδιωτικοποίηση – εκποίησή της.
(…) Οι επίσημες παρεμβάσεις από την πλευρά της κυβέρνησης δείχνουν επιτάχυνση των αντεργατικών – αντιλαϊκών σχεδιασμών για τη ΛΑΡΚΟ. Υπουργοί και διοίκηση της ΛΑΡΚΟ ανακοίνωσαν την έναρξη εκκαθάρισης εν λειτουργία, έτσι ώστε να προχωρήσει η παραπέρα ιδιωτικοποίηση, σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η σημερινή μαζική συμμετοχή στη σύσκεψη, επιβεβαιώνει ότι οι εξελίξεις μάς βρίσκουν προετοιμασμένους και σε αγωνιστική ετοιμότητα, πρώτα και κύρια τους εργαζόμενους στην επιχείρηση, αλλά και όλο το λαό. Θα επιχειρήσουμε να δώσουμε βασικές πλευρές της διαχρονικής εγκληματικής πολιτικής σε βάρος της ΛΑΡΚΟ και του ορυκτού πλούτου της χώρας, απ’ όλες τις κυβερνήσεις. Είμαστε σίγουροι ότι μέσα από την εμπειρία τους, μετά από τόσα χρόνια, οι εργαζόμενοι μπορούν σήμερα να δουν ότι η διέξοδος για τη ΛΑΡΚΟ δεν βρίσκεται στο ένα ή στο άλλο σχέδιο που προτάσσουν τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, αλλά στον αγώνα για την ακύρωσή τους, σε σύγκρουση με την πολιτική που θυσιάζει τα εργατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ανάγκες στο βωμό του κέρδους.
(…) Η ΛΑΡΚΟ είναι η μοναδική βιομηχανία στην Ευρώπη που παράγει FeNi (σιδηρονικέλιο) με τη μέθοδο της πυρομεταλλουργίας. Καλύπτει το 6% των αναγκών της Ευρώπης και το 3% παγκόσμια. Η ΛΑΡΚΟ εκμεταλλεύεται το σύνολο των νικελιούχων μεταλλευμάτων της χώρας μας. Έχει εργοτάξια εξόρυξης μεταλλεύματος και δικό της βαρύ εξοπλισμό στη Βοιωτία, στη Φθιώτιδα, στην Εύβοια, στην Καστοριά. Επίσης, στην κατοχή της έχει και λιγνιτωρυχείο στα Σέρβια Κοζάνης.
Η χώρα μας έχει στο υπέδαφός της το 90% των κοιτασμάτων νικελίου της Ευρώπης. Το νικέλιο που παράγει η ΛΑΡΚΟ περιέχει μεγάλο ποσοστό κοβαλτίου, σχεδόν καθόλου άνθρακα και για το λόγο αυτό κατατάσσεται στα ποιοτικότερα σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η παραγωγή της ΛΑΡΚΟ καλύπτει τις ανάγκες μεγάλων ευρωπαϊκών μονοπωλίων σε πρώτη ύλη, για την παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα, που χρησιμοποιείται στην κατασκευή βιομηχανικών μηχανών παραγωγής, στις κατασκευές, στην αυτοκινητοβιομηχανία, στην πολεμική βιομηχανία, σε εργαλεία ιατρικής, κατασκευή οικιακών συσκευών, κ.ά.
Η χώρα μας έχει επίσης κοιτάσματα χρωμίου, όπου μαζί με το νικέλιο μπορούν να παράξουν ανοξείδωτο χάλυβα. Το 1982 πραγματοποιήθηκε με επιτυχία πείραμα στη ΛΑΡΚΟ, παραγωγής ανοξείδωτου χάλυβα. Ωστόσο, στα πλαίσια των πολιτικών της τότε ΕΟΚ, δεν προχώρησε στη δημιουργία αντίστοιχης μονάδας παραγωγής. Μεγάλες δυνατότητες που υποτάσσεται στα συμφέροντα μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.
(…) Η ΛΑΡΚΟ, στο σημερινό κοινωνικοοικονομικό σύστημα, κινδυνεύει να κλείσει, όχι γιατί δεν είναι κερδοφόρα η επεξεργασία των ελληνικών μεταλλευμάτων με τη μέθοδο της πυρομεταλλουργίας, αλλά γιατί δεν είναι τόσο κερδοφόρα όσο απαιτεί ο ανταγωνισμός. Είναι σίγουρο ότι η καθετοποίηση της παραγωγής με την κατασκευή μονάδας ανοξείδωτου χάλυβα μπορεί, ακόμη και στο σημερινό σύστημα, να κρατήσει τη ΛΑΡΚΟ ανοιχτή και παράλληλα να προσφέρει εκατοντάδες νέες θέσεις εργασίας με σταθερή εργασία και δικαιώματα. Μονά – ζυγά χαμένοι οι εργαζόμενοι και ο λαός.
Η παραπέρα ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ, ο διαχωρισμός μεταξύ εργοστασίου και μεταλλείων και η “απελευθέρωση” αυτών, σε συνδυασμό με τις προϋποθέσεις που έχουν δημιουργήσει για ενεργειακό κόμβο, οξύνουν ανταγωνισμούς μεταξύ μεγάλων συμφερόντων, που προκαλούν κινδύνους για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά συμφέροντα. Ήδη, μεγάλοι επενδυτές στον κλάδο της Ενέργειας έχουν “βάλει πόδι”, εγκαθιστώντας δεκάδες ανεμογεννήτριες στην περιοχή.
Από ό,τι διαρρέεται από επιχειρηματικούς κύκλους, “επενδυτές” από τον κλάδο των μεταλλευμάτων έχουν “βάλει πόδι” στην περιοχή της Λάρυμνας, καμουφλαρισμένοι ως μέτοχοι στις ιχθυοκαλλιέργειες της περιοχής. Οι αντιθέσεις συμφερόντων είναι μεγάλες και όταν ξεσπάσει η σύγκρουση μεταξύ τους, οι εργαζόμενοι θα είναι αυτοί που θα “πληρώσουν τη νύφη”.
Ο ορυκτός πλούτος της χώρας μας έχει να προσφέρει δισεκατομμύρια ευρώ ακόμα στο κεφάλαιο. Ο προσανατολισμός στην ηλεκτροκίνηση αυτοκινήτων απαιτεί καθαρό νικέλιο για την κατασκευή μπαταριών, ένα προϊόν που βγαίνει, με μικρότερο κόστος, με τη μέθοδο της υδρομεταλλουργίας και σύμφωνα με πετυχημένο πείραμα του Πολυτεχνείου τα μεταλλεύματά μας προσφέρονται.
Αν η ΛΑΡΚΟ αποκοπεί από τα μεταλλεία και αν αυτά ιδιωτικοποιηθούν, είναι σίγουρη η ληστρική εκμετάλλευση των πλούσιων κοιτασμάτων και πιθανή η εκμετάλλευση των υπολοίπων με τη μέθοδο της υδρομεταλλουργίας. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα “αρμέξουν” επιλεκτικά τα πλούσια κοιτάσματα που έχουν απομείνει και θα αξιοποιήσουν τις πλούσιες σκόνες που είναι συσσωρευμένες στο εργοστάσιο. Θα εισπράξουν από αυτά εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ ακόμη. Μετά, όμως, όταν αυτά σε 5 – 10 χρόνια εξαντληθούν, η συνέχιση της λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ είναι αβέβαιη.
Γι’ αυτό δεν πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί παραπέρα.
(…) Οι αγώνες των εργαζομένων στη ΛΑΡΚΟ, τα απανωτά θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα, αναδεικνύουν τις συνθήκες εργασίας, το άγχος για να υπάρχει μεροκάματο, την πάλη για να βελτιωθεί αυτό. Η ιστορία μας είναι η απάντηση στην αλήτικη συκοφαντία που κάνουν για να αποκρύψουν από την κοινή γνώμη το έγκλημα που προωθούν.
(…) Η πείρα των εργαζομένων στη ΛΑΡΚΟ πρέπει να αξιοποιηθεί. Η ιστορία της ΛΑΡΚΟ τεκμηριώνει ότι, τις πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες της χώρας μας τις καρπώνονται μία χούφτα παράσιτα, σε βάρος των εργατικών – λαϊκών αναγκών. Είτε σκάνε από τα κέρδη, είτε γράφουν ζημιές, το “μάρμαρο” το πληρώνουν πάντα οι εργαζόμενοι.
Γι’ αυτό η ΛΑΡΚΟ βρίσκεται σήμερα σ’ αυτήν την κατάσταση και όχι λόγω “κακών διοικητικών χειρισμών”, όπως διακινείται από διάφορες πλευρές για τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων. Άλλωστε, έχουμε δει διοικήσεις και διοικήσεις, πρόσωπα και πρόσωπα, διορισμένα από όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν, διαφορετικά μεν, πάντα με τον ίδιο προσανατολισμό δε. Και είναι πολύ μεγάλο ψέμα ότι η παραπέρα ιδιωτικοποίηση είναι το “φάρμακο” για να συνεχιστεί η λειτουργία του εργοστασίου.
(…) Αυτό που πρωτεύει τώρα είναι να αποκρουστούν τα σχέδια κυβέρνησης – ΕΕ – επιχειρηματικών ομίλων για παραπέρα ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ, όχι για να μείνουν τα πράγματα στη σημερινή κατάσταση, αλλά για να οργανώσουμε τον αγώνα μας και για να τα αλλάξουμε.
Είναι ανάγκη σήμερα να συντονιστούμε και να αποφασίσουμε το πώς θα απαιτήσουμε να διασφαλιστεί η συνέχιση της λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ. Να παρθούν εδώ και τώρα ουσιαστικά μέτρα υγιεινής και ασφάλεια στην εργασία, εδώ και τώρα να συμμορφωθεί η ΛΑΡΚΟ με τον Κανονισμό Μεταλλευτικών Λατομικών Επιχειρήσεων, εδώ και τώρα να πραγματοποιήσει νέες προσλήψεις, καταργώντας το σκλαβοπάζαρο των εργολαβιών, να μην υπάρχει εργαζόμενος που να κάνει τη δουλειά για δύο, να χρηματοδοτηθεί από το κράτος, να επανδρώσει τα μηχανήματά της και να πετάξει έξω τους μεγαλοεργολάβους, να εργαστεί ο λαός της περιοχής μας, της χώρας μας, να προχωρήσει η κατασκευή μονάδας ανοξείδωτο χάλυβα, να υπογράφουν Συλλογικές Συμβάσεις, να έχουμε δικαιώματα και να μην είμαστε σκλάβοι. Να γνωρίζουμε ότι μπαίνοντας στην εργασία θα βγούμε και από αυτή ζωντανοί.
Αν λοιπόν οι εργαζόμενοι συσπειρωθούμε ατσάλινα γύρω από μία τέτοια προοπτική στον αγώνα μας, αν προσπεράσουμε τα συνειδητά προκλητικά αποπροσανατολιστικά παιχνίδια της διοίκησης και της κυβέρνησης, που μέσα από αυτά δημιουργούν τις προϋποθέσεις για να ‘χει “ψωμί” ο μηχανισμός τους και να προπαγανδίζει πανελλαδικά το ψέμα ότι “στη ΛΑΡΚΟ γίνονται πάρτι και συμμετέχουν και οι εργαζόμενοι”, αν δυναμώσουμε ανυποχώρητα την πάλη για σύγχρονα δικαιώματα, με κριτήριο τις δικές μας ανάγκες και του λαού, τότε, ναι, μπορούμε να τους βάλουμε εμπόδια στα σχέδια των κυβερνήσεων, να αποσπάσουμε κατακτήσεις.
Αυτός ο αγώνας συναδέλφισσες και συνάδελφοι, αγαπητοί φίλοι και φίλες, από μόνος του φωτίζει τη μόνη διέξοδο για τη ΛΑΡΚΟ, διέξοδο που συμφέρει το σύνολο των εργαζομένων και το λαό: Τη δημιουργία ενός ενιαίου κρατικού φορέα μεταλλευτικής βιομηχανίας, όπου παραγωγή θα έχει ως κριτήριο την κάλυψη των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών. Οι εγχώριες πλουτοπαραγωγικές πηγές έχουν δυνατότητα να καλύψουν τις σύγχρονες διευρυμένες λαϊκές ανάγκες και η ΛΑΡΚΟ, ως μοναδικός φορέας αξιοποίησης του σιδηρονικελίου στην Ελλάδα και μοναδικός παραγωγός στην Ευρώπη, μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο σε μια τέτοια ανάπτυξη.
Η Ελλάδα διαθέτει σημαντικά αποθέματα χρωμίου που, μαζί με το σιδηρονικέλιο, μπορεί να αξιοποιηθεί για την παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα, προϊόν που μέχρι σήμερα εισάγουμε. Η αξιοποίηση του ανοξείδωτου χάλυβα και η μετέπειτα χρήση του ως πρώτη ύλη στη βιομηχανία, μπορεί να καλύψει ένα μεγάλο μέρος λαϊκών αναγκών, παρέχοντας απαραίτητο εξοπλισμό στη βιομηχανία, ιατρικά ήδη, είδη οικιακής χρήσης, υλικό για σύγχρονες κατασκευές, πρώτες ύλες για μεταφορικά μέσα και άλλα.
Ταυτόχρονα, η εκτεταμένη έρευνα επιστημονικού προσωπικού σε συνεργασία με πανεπιστημιακούς φορείς που κατεύθυνση θα έχουν την επίλυση βιομηχανικών προβλημάτων, μπορεί να οδηγήσει σε νέες εφαρμογές και στη διεύρυνση της κάλυψης των κοινωνικών αναγκών. Αυτή η προοπτική μπορεί να βελτιώσει τις συνθήκες που ζούμε και προβλήματα όπως η ανεργία με την αύξηση θέσεων εργασίας, μισθούς και δικαιώματα σύμφωνα με τις ανάγκες μας, ουσιαστικά μέτρα υγιεινής, ασφάλειας και ελαχιστοποίηση των επιπτώσεων στο περιβάλλον. Είναι η μόνη πρόταση που απαντά στο αδιέξοδο των τιμών του νικελίου, στην “ανταγωνιστικότητα”, γιατί οι λαϊκές ανάγκες δεν τελειώνουν ποτέ.
Αυτή η προοπτική είναι απολύτως αντίθετη και ασύμβατη με τις ελευθερίες κίνησης των κεφαλαίων και εμπορευμάτων, τις απαγορεύσεις των κρατικών ενισχύσεων και της γενικότερης πολίτικης της ΕΕ. Είναι στον αντίποδα της ιδιωτικο-οικονομικής λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ. Είναι αντίθετη με την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ, η οποία θα επιδεινώσει κι άλλο την κατάσταση.
Στο χέρι μας είναι να βαδίσουμε σήμερα σ’ αυτόν το δρόμο, τον μόνο που οδηγεί στην ευημερία για μας και τις οικογένειές μας. Οι εργαζόμενοι στην ΛΑΡΚΟ το ’77, το ’79, το ’86 και μετέπειτα, βγήκαν νικητές γιατί αγωνίστηκαν χέρι-χέρι μαζί με άλλους εργαζόμενους και οι αγώνες αυτοί μεταδόθηκαν σε όλη τη χώρα, ήρθαν νίκες για όλη την εργατική τάξη. Αγωνίστηκαν μαζί με τους κατοίκους της περιοχής και από τις νίκες επωφελήθηκαν πιο πλατιά λαϊκά στρώματα, ευημέρησαν και άλλα επαγγέλματα από το εισόδημα των εργαζομένων. Μπορούμε και σήμερα να τα καταφέρουμε, η σημερινή σας παρουσία μπορεί να αποτελέσει αφετηρία ενός τέτοιου, αναγκαίου, καθαρού, τίμιου και δίκαιου αγώνα.
Προτείνουμε το αποτέλεσμα της σημερινής σύσκεψης να το πάρετε στους φορείς σας, να το ανοίξετε στα μέλη σας, στις περιοχές σας και άμεσα να πάμε, όλοι μαζί, με πανκινητοποίηση στα υπουργεία και τη Βουλή να απαιτήσουμε να σταματήσει το έγκλημα. Όλοι για έναν και ένας για όλους».