Σε επιστολή της η Σταματία Αναγνώστου – Ρήννα, σύζυγος εργάτη στη ΛΑΡΚΟ σημειώνει:
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα χωριό της Καρδίτσας, ένα αποκλειστικά γεωργικό χωριό χωρίς να γνωρίζουμε πως είναι να ζεις σε μια βιομηχανική ζώνη, εδώ γνώρισα τον σύζυγό μου, εργαζόμενο στη ΛΑΡΚΟ και εδώ και 30 χρόνια ζούμε στον εργατικό οικισμό της ΛΑΡΚΟ.
Από τότε που ήρθα εδώ ακούω συνέχεια ότι η ΛΑΡΚΟ δεν πάει καλά, η ΛΑΡΚΟ κλείνει, ζούμε με μια καθημερινή αγωνία και με μια αβεβαιότητα, μια τρομοκρατία, πως για να συνεχίσουμε να έχουμε τις δουλειές μας και τις ζωές μας πρέπει να βάλουμε πλάτη.
Και βάζουν πλάτη οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους, μειώνονται οι μισθοί τους, χάνονται τα δικαιώματά τους, χάνεται η αξιοπρέπειά τους, και στο βωμό του κέρδους χάνονται και αγαπημένοι άνθρωποι (γνωστοί, φίλοι, γονείς).
Και τώρα ξαφνικά έρχονται και μας λένε, πως οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους ευθύνονται για την πορεία της εταιρείας, πως παίρνουν υψηλούς μισθούς, μένουν σε σπίτια με τσάμπα ρεύμα, και πως πρέπει να ξαναβάλουν πλάτη.
Δεν ξέρουν και δεν τους ενδιαφέρει να μάθουν πως ζούμε εδώ, πως είναι να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας μέσα σε ένα ανθυγιεινό περιβάλλον και να αναπνέουν αυτόν τον αέρα καθημερινά από την ημέρα που γεννιούνται.
Δεν ξέρουν πως είναι να έρχεται ο άντρας σου καμένος από σκουριά.
Δεν ξέρουν πως είναι να πετάγεται το παιδί σου από τον ύπνο από τις εκρήξεις των καμινιών.
Δεν ξέρουν πως είναι να μην μπορείς να ανοίξεις τις πόρτες και τα παράθυρα όταν φυσάει αέρας.
Και το σπουδαιότερο και πιο σημαντικό συναίσθημα, δεν ξέρουν πως είναι να φεύγει ο άντρας σου για δουλειά, να σε φιλάει και να μην ξέρεις αν θα ξαναγυρίσει.
Γι’ αυτά και άλλα πολλά σταθήκαμε και θα σταθούμε πλάι στους αγώνες των εργαζομένων, των δικών μας ανθρώπων, με όποιο τρόπο μπορούμε, για να κρατήσουμε τη ΛΑΡΚΟ ανοιχτή, να μπορέσουμε να κρατήσουμε τη ζωή μας και των παιδιών μας, αυτή τη ζωή έχουμε και αυτή πρέπει να διαφυλάξουμε».