Η πιθανότητα τις επόμενες μέρες να δούμε αλλαγές στις τοποθετήσεις και τις στάσεις όλων όσοι έχουν τοποθετηθεί έτσι ή αλλιώς σήμερα δεν θα είναι περίεργη. Αλλωστε, οι διαφορές και οι αντιθέσεις τους που βρίσκονται στον «αφρό» δεν είναι ουσιαστικές, δεν είναι βαθιές. Αντίθετα, βαθιά είναι η συμφωνία τους στους κρίσιμους στόχους του κεφαλαίου. Οι διαχωριστικές γραμμές τους εύκολα μετατοπίζονται, ξεπερνιούνται, αλλάζουν αν αυτό κριθεί σκόπιμο για το καλό και το συμφέρον της τάξης που εκπροσωπούν. Δεν πρέπει ο λαός, οι εργαζόμενοι να μπερδεύονται από αυτές τις εξελίξεις. Να γνωρίζουν πολύ καλά ότι ανεξάρτητα από το ποιος φορτώνει σε ποιον τις ευθύνες για τους κινδύνους της οικονομίας, ο πραγματικός κίνδυνος είναι η συνέχιση μιας πορείας στο σημερινό αντιλαϊκό δρόμο ανάπτυξης του κεφαλαίου και της ΕΕ, που θα φέρει είτε μια «ματωμένη» για το λαό ανάκαμψη των κερδών των μονοπωλίων είτε μια νέα κρίση με νέες μεγαλύτερες απώλειες για τους εργαζόμενους. Η πραγματική διαχωριστική γραμμή βρίσκεται λοιπόν εκεί. Από τη μια είναι το εργατικό – λαϊκό αίτημα για ανάκαμψη δικαιωμάτων, για αποκατάσταση απωλειών, για ικανοποίηση των εργατικών – λαϊκών αναγκών και από την άλλη η συνέχιση του σημερινού αντιλαϊκού δρόμου με διάφορες παραλλαγές. Με βάση αυτό το κριτήριο θα πρέπει να σταθούν οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα στις πολιτικές εξελίξεις και στις ενδεχόμενες εκλογές. Με αυτό το κριτήριο θα πρέπει να ενισχύσουν το ΚΚΕ, που παλεύει για όλα αυτά, που εναντιώνεται στην αντιλαϊκή πολιτική διαρκείας, προτάσσει το ξήλωμα όλου του αντιλαϊκού – αντεργατικού πλαισίου, είναι ο μοναδικός πραγματικός αντίπαλος του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, της ΕΕ, των αντιλαϊκών κυβερνήσεων. Παλεύει ώστε ο λαός να αποκτήσει πίστη στη δύναμή του για να φέρει μέσα από την οργανωμένη πάλη την πραγματική ανατροπή αυτής της κατάστασης, που είναι η ανάδειξη του ίδιου του λαού σε εξουσία.
Οι διαχωριστικές γραμμές
Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Οι διαχωριστικές γραμμές
Παζάρια, εκβιασμοί, αλισβερίσια, διεργασίες. Ολα αυτά βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη, με αφορμή την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας (ΠτΔ) πάνω στις πλάτες του λαού. Ανεξάρτητα από το πώς θα εξελιχθεί αυτή η διαδικασία, αν θα πάμε ή όχι σε εκλογές, κάτι που θα φανεί μέχρι και την τελευταία ψηφοφορία για ΠτΔ, έχει σημασία οι εργαζόμενοι να εστιάσουν στο ενιαίο κριτήριο, με βάση το οποίο οι βουλευτές του αστικού πολιτικού συστήματος στέκονται απέναντι σε αυτό το ζήτημα, που είναι: Διασφάλιση της σταθερότητας του αντιλαϊκού δρόμου της ΕΕ και του κεφαλαίου, προχώρημα των αναδιαρθρώσεων, στήριξη της ανάκαμψης του κεφαλαίου, κοινωνική συνοχή, εξασφάλιση της εργατικής – λαϊκής συναίνεσης σε αυτόν το δρόμο. Η διαφωνία τους βρίσκεται στο πώς αυτά θα επιτευχθούν, ποιος θα έχει το πάνω χέρι σε αυτήν τη διαδικασία, αν χρειάζεται να προηγηθούν οι εκλογές, ώστε να προκύψει μια νέα κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ ή μπορούν να επιτευχθούν χωρίς τις εκλογές με την παράταση της ζωής αυτής της κυβέρνησης με κορμό τη ΝΔ. Παράγοντες του κεφαλαίου και των διεθνών ιμπεριαλιστικών κέντρων, βλέποντας σύννεφα στον ορίζοντα της καπιταλιστικής οικονομίας στο σύνολο της ΕΕ και όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων συνιστούν συναίνεση και συνεννόηση, επικρίνοντας το πολιτικό σύστημα για ανικανότητα. Παράλληλα, αναπτύσσονται προβληματισμοί για το πώς κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί μέσα από τη διαδικασία αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα το συνδυασμό κυβερνητικής σταθερότητας και κυβερνητικής εναλλαγής.