«Τα “Γράμματα από τη Γερμανία” πρωτοτραγουδήθηκαν στον Πρώτο Μουσικό Αύγουστο στα 1966 στο Λυκαβηττό, από τον Γιώργο Ζωγράφο. Ήταν, θα έλεγα, τραγούδια επίκαιρα, καθαρά πολιτικά, γιατί άγγιζαν το πιο καυτό πρόβλημα εκείνης της εποχής. Τη Μετανάστευση. Η οποία για άλλους ήταν ευλογία εξ ουρανού και για άλλους εθνική αιμορραγία. Και οι δύο είχαν δίκιο, σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Η ελληνική ύπαιθρος, απ’ την οποία έφυγαν οι πιο πολλοί, είχε αρχίσει να μεταβάλλεται σε αληθινή πυριτιδαποθήκη, έτοιμη να εκραγεί και να σαρώσει το τότε αντιδραστικό κατεστημένο.
Έτσι, όσοι ανήκαν σ’ αυτό, έβλεπαν με ανακούφιση να απομακρύνεται ο κίνδυνος αυτός. Όμως όλοι εμείς, που ανήκαμε στις προοδευτικές δυνάμεις, βλέπαμε την πατρίδα μας να αιμορραγεί. Εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας που μεγάλωσαν από το υστέρημα και με το αίμα του ελληνικού λαού, θα πήγαιναν τώρα να προσφέρουν το μυαλό και τα μπράτσα τους σε ξένους λαούς, τη στιγμή που το όραμα της κοινωνικής ανάπλασης και της εθνικής αναγέννησης άρχισε να γιγαντώνει μέσα στις τάξεις του λαού και προπαντός της νεολαίας μας.
Έτσι η μετανάστευση υπήρξε η πρώτη μεγάλη πληγή επάνω στο σώμα της πατρίδας μας, για να ακολουθήσει η δικτατορία και τόσα άλλα, ώστε να εξασθενήσει ως να σβήσει το Μεγάλο Όραμα για μια διαφορετική Ελλάδα, για την οποία τα δάκρυα και το αίμα που χύθηκαν, είναι ολόκληρα ποτάμια.
Ίσως αυτές οι σκέψεις να είναι πικρές. Γι’ αυτό όμως υπάρχει η μουσική και το τραγούδι.
Για να δίνουν κουράγιο και να γλυκαίνουν τον πόνο».
Μεταξύ των θεατών και ο Φώντας Λάδης, που όπως ειπώθηκε από τους συντελεστές είναι από τους ανθρώπους «που κάνουν για μας το συναίσθημα λέξεις» κι αμέσως μετά ακούστηκαν οι πρώτες νότες και οι στίχοι του τραγουδιού «Χτες τ’ απόγευμα στο Άαχεν» για να ζωντανέψει τα πάντα επίκαιρα επί 50 χρόνια «Γράμματα από τη Γερμανία». 
Αμέσως μετά ακούστηκε το «Κίνησε ο Μάης για να ‘ρθεί» αφιερωμένο στον δολοφονημένο Γρηγόρη Λαμπράκη. Ιδιαίτερη στιγμή ήταν εκείνη που το τραγούδι «Έστειλα στο Κόμμα» διαπέρασε την Κεντρική Σκηνή και χειροκροτήθηκε θερμά, όπως επίσης και το τραγούδι «Βγήκε η ζωή μας στο σφυρί», αφιερωμένο στους ανθρώπους που ξενιτεύτηκαν σε Αμερική και Ευρώπη.
Το πρώτο μέρος του αφιερώματος «έκλεισε» με τον ίδιο τον ποιητή να ανεβαίνει στη σκηνή και να τραγουδάει το τελευταίο τραγούδι και να δηλώνει από σκηνής: «Ένα μεγάλο ευχαριστώ 50 χρόνια μετά, να βλέπουμε κάποια πράγματα που γράψαμε, να έχουν κάποια απήχηση. Βέβαια υπάρχει η αρνητική πλευρά ότι 50 χρόνια πέρασαν και βρισκόμαστε πάλι στα ίδια. Εν πάση περιπτώσει και εμείς βρισκόμαστε εδώ, οπότε θα πολεμήσουμε όλοι μαζί, για να αναστραφεί...».
Στη συνέχεια ανέβηκαν στη σκηνή και οι Ρίτα Αντωνοπούλου και Δημήτρης Μπάσης, που ερμήνευσαν όλοι μαζί τραγούδια για τη μετανάστευση και την προσφυγιά, τραγούδια παραδοσιακά, τραγούδια μεγάλων συνθετών μας.
Την ενορχήστρωση όλου του προγράμματος ανέλαβε ο Γιάννης Παπαζαχαριάκης.
Στο περιθώριο του αφιερώματος, ο ποιητής Φώντας Λάδης σε δήλωσή του αναφέρθηκε στη μετανάστευση που συνεχίζεται και σήμερα, με Ελληνόπουλα που έφυγαν στο εξωτερικό λόγω της κρίσης και τους χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που έφτασαν στην Ελλάδα. Σημείωσε την επικαιρότητα που διατηρούν τα «Γράμματα από τη Γερμανία» καθώς 50 χρόνια μετά έχουν απήχηση σε παλιότερους και νεότερους (Δείτε ΕΔΩ τη δήλωση).