Μόλις ανακοινώθηκε από τον Ντ. Τραμπ ότι η Ελλάδα θα δαπανήσει 2,4 δισ. ευρώ για να εκσυγχρονίσει τα «F16», ξεκίνησαν (σαν έτοιμες από καιρό…) οι αναλύσεις από «διεθνολόγους», καθηγητές, δημοσιογράφους και άλλους «τεχνοκράτες». «Crash tests» και συγκρίσεις με τα «F-35», που ετοιμάζεται να πάρει η Τουρκία είναι μερικά από τα σχετικά αφιερώματα. Συζητήσεις και βαθμολογίες για τα οπλικά τους συστήματα, τα ραντάρ, τις τεχνολογίες απόκρυψης κ.λπ. Από την άλλη, κάποιοι έβγαλαν ακόμα και κομπιουτεράκια: Μήπως με τα 2,4 δισ. το κράτος να αγόραζε μερικά «F-35», αντί να εκσυγχρονίσει τα υπάρχοντα «F-16»; Και πόσα θα ήταν αυτά, τι συμφέρει καλύτερα; Βέβαια, στη συζήτηση αυτή παρεμβαίνει κάθε καρυδιάς καρύδι, παίρνοντας υπόψη τον μεγάλο ανταγωνισμό που αναπτύσσεται ανάμεσα στις πολεμικές βιομηχανίες ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, που θέλουν να προωθήσουν την πραμάτεια τους. Παρεμβαίνουν επίσης γνωστοί και άγνωστοι εθνικιστές, που αναλύουν τον «τούρκικο κίνδυνο» και επιχειρηματολογούν για το «αξιόμαχο» των ελληνικών δυνάμεων. Το σημαντικότερο όμως είναι άλλο: Κορωνίδα αυτής της συζήτησης είναι η «ανάγκη» για μεγαλύτερη εμπλοκή σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και σχεδιασμούς, η τήρηση των «υποχρεώσεων» προς το ΝΑΤΟ, τα εξοπλιστικά πάρε – δώσε με τους «συμμάχους», για να διασφαλιστεί τάχα η χώρα από τους κινδύνους που την περιβάλλουν. Μόνο που αυτή ακριβώς η εμπλοκή είναι που προκαλεί ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους… Αλλωστε, όπως αποκάλυψε ο «Ριζοσπάστης», η ίδια η κυβέρνηση των ΗΠΑ ιεραρχεί ψηλά τον εκσυγχρονισμό των ελληνικών «F-16», πρώτα απ’ όλα για να διασφαλίσει τα δικά της συμφέροντα και του ΝΑΤΟ στην περιοχή.
Μιας κι ο λόγος για τα «F-16», ας δούμε μια ακόμα πλευρά: Σχολιάζοντας τη συμφωνία Ελλάδας – ΗΠΑ, αξιωματούχοι της ΕΕ σημείωναν χαρακτηριστικά ότι «οι πρωτοβουλίες των ελληνικών αρχών θα πρέπει να είναι συμβατές με τους στόχους του προγράμματος στήριξης και να τηρούν τις δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί στο πλαίσιο του μνημονίου, συμπεριλαμβανομένης της μεσοπρόθεσμης δημοσιονομικής στρατηγικής». Συμπλήρωναν μάλιστα με νόημα ότι «τα θεσμικά όργανα θα προβούν στις απαραίτητες εκτιμήσεις, συμπεριλαμβανομένης της αξιολόγησης των αμυντικών δαπανών». Στην πραγματικότητα, αυτό που ανησυχεί την ΕΕ είναι να μην χάσουν ισχυρά μονοπώλια στρατιωτικών εξοπλισμών (κυρίως της Γαλλίας και της Γερμανίας) στον ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ. Και προκειμένου να μη γίνει αυτό, ανασύρουν τα μνημόνια και τη δημοσιονομική προσαρμογή για να υπενθυμίσουν στην ελληνική κυβέρνηση ότι δεν «παίζουν» μόνες τους οι ΗΠΑ στον ανταγωνισμό. Αλλωστε και οι προτάσεις της ΕΕ για Ευρωπαϊκό Ταμείο Αμυνας, εκεί αποσκοπούν. Στο να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα των ευρωενωσιακών μονοπωλίων και να «περιορίζεται» ο χώρος σε ανταγωνιστές. Τα μαχαίρια επομένως έχουν βγει από τα θηκάρια και ο λαός χρειάζεται να βρίσκεται σε εγρήγορση.