Όταν αλυσίδες σούπερ-μάρκετ, κυβερνητικοί παράγοντες, δήμοι και εκκλησίες μιλάνε για αλληλεγγύη, αυτό είναι ειρωνεία και πρόκληση. (Το σουπερμάρκετ πχ. ή ο δήμος, που πριν δυο μήνες απέλυσε ή έβαλε σε διαθεσιμότητα εργαζόμενους, συλλέγει τρόφιμα «υπέρ ανέργων»).
Ας δούμε τι εννοεί ο καθένας όταν μιλάει για αλληλεγγύη. Γιατί το περιεχόμενο που ο καθένας δίνει στην έννοια, προκύπτει από τη συνολικότερη αντίληψή του για το κίνημα, για τους δεσμούς που υπάρχουν ανάμεσα στους εργαζόμενους και στο λαό, για το καπιταλιστικό σύστημα και τα χαρακτηριστικά του.
Αλληλεγγύη είναι η πολιτική, ηθική, υλική στήριξη που μπορεί να προσφέρει κάποιος ή κάποιοι προς έναν άνθρωπο ή μια ομάδα ανθρώπων με βάση το κοινό τους συμφέρον και πιο συγκεκριμένα, αν μιλάμε για λαϊκή και εργατική αλληλεγγύη, με βάση το κοινό λαϊκό και ταξικό τους συμφέρον.
Αλληλεγγύη επίσης είναι μια διαδήλωση στήριξης ενός λαού που παλεύει για ανεξαρτησία γιατί στο βαθμό που νικήσει, η πλάστιγγα για τους λαούς θα γύρει υπέρ τους και κατά του ιμπεριαλισμού.
Αλληλεγγύη είναι η προσφορά τροφίμων από εργαζόμενους, σε απεργούς εργάτες του εργοστασίου μιας περιοχής, που παλεύουν για τα εργασιακά τους δικαιώματα και για τα μεροκάματά τους και που στο βαθμό που κερδίσουν θα δημιουργηθεί ένα ρήγμα στην πολιτική που τσακίζει όλους τους εργαζόμενους.
Αλληλεγγύη είναι η στήριξη των μεταναστών εργατών και των δικαιωμάτων τους από τους ντόπιους εργαζόμενους που έχουν κάθε συμφέρον να υποστηρίζουν τα μεροκάματα της εργατικής τάξης συνολικά και να διατηρούν την ταξική τους ενότητα ώστε πιο αποτελεσματικά και οι ίδιοι να διεκδικούν.
Όμως αλληλεγγύη ΔΕΝ είναι το δίευρω στο ζητιάνο που πεινάει και τον λυπόμαστε.
Ομοίως Αλληλεγγύη ΔΕΝ είναι:
Τα τραπέζια της εκκλησίας που προσφέρονται με αντάλλαγμα την πίστη και «σωτηρία της ψυχής» ή το κοινωνικό παντοπωλείο του Δήμου. Αν ο Δήμος μαζεύει από χορηγίες και ελεημοσύνες το κόσμου τότε είναι κοροϊδία. Αν τα βάζει από την τσέπη του τότε είναι κοινωνική μέριμνα για τους άπορους… πάντως όχι αλληλεγγύη.
Αλληλεγγύη ΔΕΝ είναι τα ποσά που δαπανά το κεφάλαιο για να φτιάχνει κοινωνικό προφίλ ή οι διάφορες δωρεές του κεφαλαίου προς κοινότητες, δήμους, άστεγους, υποτροφίες σε φοιτητές κλπ.
Έτσι, αλληλεγγύη δεν μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε ανθρώπους ή κοινωνικές ομάδες που δεν έχουν κοινά ταξικά – λαϊκά συμφέροντα και συνδέονται με ανισότιμες και εκμεταλλευτικές σχέσεις μεταξύ τους.
Ο δεσμός αλληλεγγύης είναι επίσης δεσμός αγώνα. Είναι σχέση αμφίπλευρη, αλληλοτροφοδοτούμενη ανάμεσα σε ανθρώπους που αγωνίζονται σε κοινή κατεύθυνση. Είναι αυτό που λέμε «ένας για όλους και όλοι για έναν». Κάνουν πράξη την ταξική αλληλεγγύη, μακριά από τις λογικές της φιλανθρωπίας και του εθελοντισμού της αστικής τάξης για τη διαχείριση της φτώχειας. Σκοπός δεν είναι απλά και μόνο η βοήθεια των εργατικών νοικοκυριών που έχουν ανάγκη μέσα σε συνθήκες κρίσης. Στόχος μέσα από αυτήν τη λαϊκή συμμαχία είναι να συναντηθούν άνθρωποι, που είναι παραγωγοί όλου του πλούτου, που δεν αναγνωρίζουν π.χ., ως δικό τους φταίξιμο το χρέος και την καπιταλιστική κρίση, που δε δέχονται να λυμαίνονται τον παραγόμενο και φυσικό πλούτο της χώρας οι επιχειρηματικοί όμιλοι.
Οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στις Λαϊκές Επιτροπές και εντάσσονται στο ταξικό εργατικό κίνημα, προχωρούν ένα βήμα παραπέρα. Ανοίγουν δρόμους, ώστε η κοινή δράση για να λυθούν τα αιτήματά τους, να πλουτίσει την πείρα τους, τα επιχειρήματά τους, να απελευθερώσει τη δύναμή τους, να επιβάλουν στην πράξη το δίκιο τους. Να απαιτήσουν όλα όσα τους ανήκουν.
Η λογική της φιλανθρωπίας και ελεημοσύνης, είναι μια λογική που μπορεί να αποτελέσει και ένα «εργαλείο» πρώτης τάξης στα χέρια του συστήματος που, όταν δεν χρεώνεται πολιτικά την κατάσταση για τα βάσανα του κόσμου, εύκολα σπρώχνει την ευθύνη για αυτά στον ίδιο το λαό (τι κάνεις εσύ για τον κόσμο που πεινάει;). Το σύστημα σκόπιμα ζητάει τη συνευθύνη για τα δεινά του λαού που το ΙΔΙΟ προκαλεί. Η αποδοχή όμως από το λαό αυτής της συνευθύνης, αποτελεί την πιο βολική εξυπηρέτηση για τους εκμεταλλευτές του. Από τη μια αποπροσανατολίζει κόσμο, σε σχέση με τη ρίζα των προβλημάτων του, από την άλλη συμβάλλει στην αποδοχή της κυριαρχίας των εκμεταλλευτών του, (αφού δεν μπορούμε να ανατρέψουμε μια κατάσταση τουλάχιστον ας πορευτούμε «όπως μπορούμε» μέσα σε αυτή), με αποτέλεσμα αυτή η κυριαρχία να παγιώνεται και να μην αμφισβητείται.
Οι ΛΑΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ που έχουν συγκροτηθεί εδώ και 2-3 χρόνια προσπαθούν να ανατρέψουν αυτή τη λογική. Στη βάση της ταξικής αλληλεγγύης οργανώνουν και παρέχουν στήριξη με τρόφιμα, διδασκαλία σε μαθητές φτωχών οικογενειών, παρέχουν φορολογικές και νομικές συμβουλές από λογιστές και δικηγόρους που προσφέρουν τη στήριξή τους δωρεάν .Ο ρόλος τους είναι “να δίνουν το χέρι σε όποιον σηκώνεται” και να κλιμακώνεται αυτή η προσπάθεια διαρκώς. Ένα παράδειγμα, που «φωτογράφισε» καλύτερα το περιεχόμενο και τις μορφές της ταξικής αλληλεγγύης ήταν ο ηρωικός αγώνας των χαλυβουργών, που ανακοίνωναν με χαρά τις προσφορές. Γιατί τις θεωρούσαν, και σωστά, προσφορές στον αγώνα τους! Και όχι ελεημοσύνη και λύπηση.
Οι πρωτοβουλίες αυτές οργανώνονται από «ίσους απέναντι σε ίσους», από εργαζόμενους που δίνουν ο ένας το χέρι στον άλλο εκφράζοντας την ταξική και λαϊκή αλληλεγγύη τους, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη αγώνων και διεκδικήσεων για τα προβλήματα της λαϊκής οικογένειας. Η αλληλεγγύη αυτή δεν έχει τίποτα κοινό με τις φιλανθρωπίες των βιομηχάνων και των κυριών τους. Δε θέλουμε να μοιράσουμε τη φτώχεια μας όπως μας καλούν συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις, ούτε δεχόμαστε να μας “ταΐζουν” το φασισμό και το ρατσισμό. (για όλα φταίνε οι μετανάστες). Η δική μας αλληλεγγύη συνδέεται με τη διεκδίκηση κοινωνικών δομών από το κράτος, δωρεάν και για όλους, με την πάλη για μια κοινωνία που κανένας δεν θα έχει ανάγκη από συσσίτια και φιλανθρωπίες.
Η πρωτοβουλία ταξικής αλληλεγγύης που αναπτύσσεται από τους μαζικούς φορείς για οποιοδήποτε μικρό ή μεγάλο ζήτημα, πρέπει να γίνεται μάθημα και δράση ζωής που να οδηγεί στη συνειδητοποίηση της ταξικής φύσης των προβλημάτων και της πάλης για την κατάργηση της εκμετάλλευσης.-