«Στα café της Αναμονής» και «Σημειωματάριο Ανησυχίας» είναι οι δυο συλλογές με Εικαστικές Σημειώσεις του ζωγράφου Τάκη Βαρελά, που παρουσιάστηκαν το απόγευμα της Κυριακής στο «Polis Art Café», σε μια ζεστή εκδήλωση, ανάμεσα σε ανθρώπους της Τέχνης, ανάμεσα σε συνοδοιπόρους στον Αγώνα, φίλους και συνεργάτες.
Το «παρών» στην παρουσίαση των Εικαστικών Σημειώσεων, μεταξύ άλλων, έδωσαν ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, ο Κώστας Παρασκευάς, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και η Ελένη Μηλιαρονικολάκη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνη του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ του Κόμματος.
Για τις Εικαστικές Σημειώσεις του Τάκη Βαρελά, μίλησαν ο εκδότης των «Εντύποις» Γιάννης Κρανιάς, η Σοφία Αδαμίδου, συγγραφέας – δημοσιογράφος, ο Ανδρέας Μαράτος, εικαστικός – συγγραφέας, ο Γιώργος Μπίμης, ποιητής – συγγραφέας και η Εύα Φάμπα, σολίστ κλασικής κιθάρας.
Για τα δυο έργα μίλησε ο εκδότης των «Εντύποις» Γιάννης Κρανιάς, εξηγώντας ότι πρόκειται για σημειώσεις και σκίτσα, εικαστικές σημειώσεις. «Ο Τ. Βαρελάς στα καφέ δημιουργεί, σκέφτεται, φιλοσοφεί, αποτυπώνει σε μπλοκάκι και τις σκέψεις του και τα σχέδια που έχει για μελλοντικούς πίνακες ζωγραφικής», είπε μεταξύ άλλων.
Η Σ. Αδαμίδου σημείωσε ότι σε πείσμα των κύκλων και των καιρών, ο Τ. Βαρελάς «ταξιδεύει τις ανάγκες του, για να συμπορευτεί με όποιον αισθάνεται την ανάγκη να χτίσει τις πολιτείες του ίσου προς ίσον. Δανειζόμενη δικές του λέξεις και σκέψεις προσπαθώ να περιγράψω την ανάγκη του καλλιτέχνη να μοιράσει προκηρύξεις αγάπης και αγώνα, να συναισθανθώ την ανάγκη του να συναντηθεί με δικές μας ανάγκες, να συνομιλήσει με τα όνειρα των πολλών, γιατί η συλλογική έκφραση -όπως ο ίδιος λέει- εμπεριέχει την ατομική έκφραση». «Τα εικαστικά και ποιητικά έργα των δυο συλλογών -βιωματικές εμπειρίες της υποκειμενικής του πραγματικότητας- “μας κερνούν καφέ” και ανοίγουν διάλογο αναγκαίο και ικανό να διαλύσει τις μικρές, κρυφές μοναξιές», επισήμανε, υπογραμμίζοντας ότι «με στόχο μια ζωντανή τέχνη, ο δημιουργός μιλάει για τον άνθρωπο του μόχθου. Παρατηρεί και συμπάσχει με τον πάσχοντα άνθρωπο, τον ακολουθεί στην καθημερινότητά του, αγωνιά με την αγωνία του και συνοδοιπορεί στον αγώνα του».
Ο Α. Μαράτος, εικαστικός – συγγραφέας, σημείωσε ότι ο Τ. Βαρελάς «ζωγραφίζει τον κόσμο για να μοιάζει στον κατ’ ουσίαν ανθρωποκεντρικό κόσμο που εκείνος αγαπάει, τον κόσμο για τον οποίο αγωνίζεται. Σ’ αυτόν τον αυτονόητο για εμάς κόσμο, που μας τον μαθαίνουν για χίμαιρα και για αυταπάτη» και επισήμανε: «Ζητά από τον αναγνώστη και το συνομιλητή του να πάψει να χρειάζεται αυταπάτες και να τις έχει ως αποσκευές στη ζωή του. Ο λόγος και η εικόνα χέρι με χέρι, μεστοί νοημάτων, με λιτές γραμμές, φορείς μηνύματος».
Από την πλευρά του, ο Γ. Μπίμης, ποιητής – συγγραφέας, μίλησε για τον συμπατριώτη, συνοδοιπόρο και παιδικό του φίλο, Τάκη Βαρελά και αναφερόμενος στα δυο έργα του, για την ποίηση που μιλά παράλληλα με την εικόνα, επισήμανε ότι πρόκειται για το «αντάμωμα της σκιτσογραφίας, της καλλιτεχνικής σχεδίασης σκίτσων, με το λόγο, ο οποίος επιστρατεύεται ως ένα επιπλέον μέσο έκφρασης, για να ενισχύσει την ένταση, για να διαμορφώσει μια ανώτερη ποιότητα, για να ενδυναμώσει και να ισχυροποιήσει τη συνολική εικόνα αυτής της καλλιτεχνικής δημιουργίας».
Μια έκπληξη επιφύλασσε για τον Τ. Βαρελά και τους παραβρισκόμενους, η σολίστ κλασσικής κιθάρας, Εύα Φάμπα, παρουσιάζοντας με τη βοήθεια της σοπράνο Ιωάννας Πολυζώη, τη μελοποιημένη εκδοχή του ποιήματος του Τ. Βαρελά «Ο Χορός». Ακόμα, η Ε. Φάμπα εξήγησε ότι «κοινοί πόθοι και πόνοι, ιδανικά και αγώνες οδήγησαν και τη δική μου έμπνευση και μουσική γραφή να σχεδιάσει με νότες το έργο “Νομοτέλεια” του Τ. Βαρελά» και παρουσίασε με την κιθάρα της αυτό το μουσικό σχέδιο -το οποίο θα παρουσιαστεί σε ολοκληρωμένη μορφή όταν παρουσιαστεί και το έργο-, ξεκινώντας με τους πασσάλους που μπαίνουν στη γη και σιγά-σιγά αξιοποιούνται από μια μικρή μερίδα ανθρώπων -κερδοσκόπων, ιμπεριαλιστών- να μεγαλώσουν την περιουσία και τα κέρδη τους, καταπιέζοντας τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, η οποία στην αρχή παραξενεύεται και σιγά-σιγά οργανώνεται και αντιδρά. Πόλεμος, θρήνος, αλλά και αναγέννηση, ελπίδα. Ναι, ο κόσμος θα γίνει καλύτερος, θα ανθίσει».
Ο ίδιος ο Τ. Βαρελάς, μεταξύ άλλων, είπε ότι δεν ήταν αυτοσκοπός να εκδοθούν αυτά τα σκίτσα και τα ποιήματα, τα οποία προέκυψαν από τη συνήθεια να σημειώνει και να σχεδιάζει, στο «μόνιμο συνοδοιπόρο», το σημειωματάριο, παρατηρώντας τους ανθρώπους γύρω του στην καθημερινότητα, στο δρόμο, σε στιγμές αγωνία
ς στο νοσοκομείο, κ.λπ. Εξήγησε ότι όταν θες να μιλήσεις, πρέπει να έχεις την τόλμη να εκτεθείς, αποτυπώνοντας όχι αυτά που βλέπεις στον ύπνο σου, αλλά αυτά που βλέπεις στη ζωή σου. Αν θες να γράφεις και να ζωγραφίζεις, αν θες να μιλήσεις πρέπει πρώτα απ’ όλα να παρατηρείς. Και αυτό αποτυπώνεται στις δυο συλλογές, η ανάλυση και η καταγραφή της συμπεριφοράς και της στάσης των ανθρώπων, με τη ματιά ενός ζωγράφου.
«Θα σε κρατήσω από το χέρι, όσο το δίκιο κερδίζει ένα βήμα… Δεν θα σε αφήσω να χαθείς, πίσω στο σάπιο και παλιό… Αυτό, θα μας σκοτώσει και τους δυο. Περπάτα. Το ένα σου βήμα μπροστά, το δεύτερο να σε ακολουθεί… Και έτσι μαζί θα περπατάμε ώσπου ο ήλιος να βγει για όλο τον κόσμο… Ίσος προς ίσο…» («Το Βήμα», «Στα café της Αναμονής»).
