Αυτοί που δεν μπόρεσαν, δεν τόλμησαν αλλά κυρίως δεν θέλησαν ποτέ να αμφισβητήσουν στην πράξη, την εξουσία του κεφαλαίου παρά μόνο να κρυφτούν πίσω απ’ τις “πολύχρωμες πλατείες” για να πηδήξουν στο τραίνο της εξουσίας σαν λαθρεπιβάτες, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, χθές άκουγαν, μέσα απ’ τα κλειστά παράθυρα της Βουλής, τα συνθήματα απ’ τις δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές που δονούσαν την πλατεία Συντάγματος και ίσως επανέρχονταν στη μνήμη τους παρόμοιες σκηνές από ανάλογες κινητοποιήσεις πριν μόλις 18 μήνες που ήταν άλλοι μέσα στη Βουλή και έκαναν αυτά τα αίσχη που κάνουν αυτοί (και σε χειρότερο βαθμό) σήμερα.
Ίσως, κάποιοι λίγοι απ’ αυτούς, να σκέφτηκαν “τί κάνουμε αυτή τη στιγμή εμείς και σε τι διαφέρουμε απ’ τους προηγούμενους που έκαναν το ίδιο;” Ίσως και να ανατρίχιασαν αν μπόρεσαν να θυμηθούν ότι κάποιοι έδωσαν τη ζωή τους για να κατακτηθούν αυτά που οι ίδιοι μέσα σε λίγες ώρες καταστρέφουν.
Ίσως να ανασήκωσαν τους ώμους και να είπαν “μια ψυχή πούναι να βγεί, ας βγει μια ώρα αρχήτερσ” και να πήραν μια πιο αναπαυτική στάση στη βουλευτική τους καρέκλα τυλιγμένοι με την θαλπωρή του καιροσκοπισμού και του συμβιβασμού.
Απ’ έξω όμως η φωνή της ταξικής συνείδησης δεν τους άφηνε να απολαύσουν την γλύκα της εξουσίας που ορέγονταν ολόκληρες δεκαετίες και είχαν πληρώσει με αμέτρητες γονυκλισίες και αλισβερίσια.
Κι ανάμεσα σ’ αυτές τις φωνές κι φωνή της Λιβαδειάς με το πολυπληθές μπλοκ
