Σε συνεστίαση της Κομματικής Οργάνωσης Κεντρικής Μακεδονίας, μίλησε την Παρασκευή 19 Μάη, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας στο κατάμεστο κέντρο «Focus» (περιοχή αεροδρομίου).
Παρατίθεται η ομιλία του:
«Φίλες και φίλοι
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Σας μεταφέρω τον θερμό συντροφικό χαιρετισμό της ΚΕ του ΚΚΕ.
Με όπλο τις αποφάσεις του 20ου Συνεδρίου του Κόμματός μας προχωράμε δυναμικά, βρισκόμαστε μπροστά στους αγώνες των εργαζομένων, του λαού μας, μέρα – νύχτα, ακούραστοι, αταλάντευτοι.
Το σκληρό πακέτο μέτρων, που μόλις χτες ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, δεν είναι απλά το 4ο μνημόνιο, όπως λέει η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, είναι “μνημόνιο εις την τετάρτην”, γιατί νέα αντιλαϊκά μέτρα προστίθενται στα προηγούμενα, πολλαπλασιάζοντας τα βάρη για την εργατική τάξη, το λαό.
Η κυβέρνηση βέβαια, για να πλασάρει το σκληρό πακέτο μέτρων, ξαναθυμήθηκε τα δήθεν αντισταθμίσματα, που όπως ισχυρίζεται είναι πολιτικά αντισταθμίσματα, που εκτός από τα αντίμετρα, είναι οι μεταρρυθμίσεις, είναι τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος.
Οι μειώσεις στις συντάξεις που μετατρέπουν τις συντάξεις σε επιδόματα, η μείωση στο αφορολόγητο που φορολογεί ακόμα κι αυτόν που τρώει στα συσσίτια της εκκλησίας, το άγριο τσεκούρι στα επιδόματα ανεργίας, στα οικογενειακά επιδόματα, στο επίδομα θέρμανσης δεν αντισταθμίζονται!
Κι όπως δεν υπάρχουν αντισταθμιστικά, δεν υπάρχουν και αντίμετρα.
Υπάρχει ένα συνολικό πακέτο σκληρών μέτρων, τα οποία είναι και τα μόνα σίγουρα, γιατί τα ονομαζόμενα “αντίμετρα” έχουν ως προϋπόθεση ματωμένα υψηλά πλεονάσματα.
Ποιον κοροϊδεύουν;
Ο φτωχός θα πληρώνει το φτωχότερο και όχι μόνο.
Θα πληρώνει ξανά για το κεφάλαιο, γιατί στα λεγόμενα “αντίμετρα” περιλαμβάνεται και η μείωση της φορολογίας του, η επιδότηση του “μισθολογικού κόστους”, η επιδότηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.
Αλήθεια πού κατατάσσει η κυβέρνηση τις νέες ανατροπές στα εργασιακά, στα μέτρα ή στα “αντίμετρα”;
Το κεφάλαιο, εκτός από τη μείωση της φορολογίας του, τις νέες επιδοτήσεις, ωφελείται και από τις νέες ανατροπές στα εργασιακά.
Οι για χρόνια απαιτήσεις του, τώρα είναι “νόμος του κράτους τους”, με τις ψήφους των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ.
Η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας.
Η επέκταση των μνημονιακών ρυθμίσεων για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.
Η ουσιαστική νομοθέτηση του lockout.
Η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων.
Το ξήλωμα των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.
Το χτύπημα του δικαιώματος της απεργίας, μέσω της διευκόλυνσης για να βγαίνει παράνομη.
Όλα αυτά είναι ο σύγχρονος εργασιακός μεσαίωνας, που εκτός από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, τώρα έχει και τη σφραγίδα ΣΥΡΙΖΑ.
Και αν αυτό το σκληρό πακέτο μέτρων ανοίγει το δρόμο -όπως προσπαθεί να δικαιολογηθεί η κυβέρνηση- για μια συμφωνία για το χρέος, το ερώτημα που γεννάται είναι: Tι μπορεί να περιμένει ο λαός;
Τι -αλήθεια- μπορεί να περιμένει ο λαός από μια συμφωνία για το χρέος, που ξαναλέμε δεν είναι χρέος του λαού, δεν το δημιούργησε ο ίδιος, αλλά η πολύπλευρη στήριξη του κεφαλαίου;
Τι μπορεί να περιμένει από την ένταξη στο πρόγραμμα της ποσοτικής χαλάρωσης, από την “έξοδο στις αγορές”, λες και σήμερα δεν είμαστε μέσα σε αυτές;
Τι μπορεί να περιμένει από την περιβόητη καπιταλιστική ανάπτυξη, η οποία -ακόμα κι αυτή- θα είναι βασανιστική, αβέβαιη και λόγω των αντιθέσεων στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία;
Μήπως θα αυξηθούν οι μισθοί, οι συντάξεις;
Θα επανέλθουν δικαιώματα;
Θα καταργηθούν φόροι και χαράτσια;
Θα ανακοπεί η εμπορευματοποίηση της υγείας, της πρόνοιας, της παιδείας;
Θα βρουν σταθερή δουλειά οι άνεργοι, τα νέα παιδιά, με αξιοπρεπείς μισθούς και δικαιώματα;
Οι μόνοι που προσδοκούν οφέλη από την όποια ρύθμιση του χρέους είναι οι μονοπωλιακοί όμιλοι, που θα δουν να καταλήγει στις τσέπες τους το όποιο κρατικό χρήμα εξοικονομηθεί από τη ρύθμιση του χρέους.
Η ανάπτυξη, είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη, ταυτίζεται με την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου και προϋποθέτει το τσάκισμα της εργατικής τάξης, του λαού.
Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η νέα αντιλαϊκή συμφωνία “ανοίγει το δρόμο για την οριστική έξοδο από την επιτροπεία, από τα μνημόνια”.
Ποιον κοροϊδεύουν;
Η Ελλάδα, ως μέλος της ΕΕ, της Ευρωζώνης, είναι υποχρεωμένη, όπως και όλα τα κράτη μέλη της -έχουν δεν έχουν μνημόνια- να υποβάλλουν υπό έλεγχο τους προϋπολογισμούς τους, να υλοποιούν συγκεκριμένες αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις.
Κι αυτή είναι η κανονικότητα στην Ευρωπαϊκή Ένωση:
Μόνιμη επιτροπεία και μνημόνια διαρκείας, γιατί στην ΕΕ είναι μόνιμος και διαρκής ο στόχος για την κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων.
Φίλες και φίλοι
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Τις προηγούμενες μέρες δώσαμε τη μάχη της απεργίας της 17ης Μάη, δώσαμε τη μάχη μαζικά οι εργάτες, οι άνεργοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες να απορρίψουν τη νέα συμφωνία της κυβέρνησης.
Να προσπεράσουν τις παγίδες ότι δήθεν αντισταθμίζονται οι απώλειες στο εισόδημα και στα δικαιώματά τους.
Ότι από την όποια ρύθμιση του χρέους, την καπιταλιστική ανάπτυξη μπορεί να κερδίζουν όλοι. Και το κεφάλαιο και ταυτόχρονα μπορεί να ωφελείται και η εργατική τάξη, ο λαός.
Και πράγματι. Παρ’ ότι η κατάσταση του κινήματος είναι δύσκολη, βρίσκεται ακόμα σε υποχώρηση, εργάτες, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες νέοι και γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων πήραν μαζικά μέρος στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ σε 73 πόλεις σε όλη την Ελλάδα και δω στη Θεσσαλονίκη.
Έδωσαν απάντηση στη μοιρολατρία και το συμβιβασμό, στη λογική του “τίποτα δε γίνεται”, έδωσαν απάντηση και στην ειρωνεία του πρωθυπουργού, που έχει το θράσος να λέει πως “ο λαός δείχνει ανοχή γι’ αυτό και δεν κινητοποιείται”!
Εμείς οι κομμουνιστές συνεχίζουμε να δίνουμε τη μάχη για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος ώστε περισσότεροι εργαζόμενοι σήμερα να συνειδητοποιούν ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος και πού πρέπει να στραφεί η πάλη τους.
Να πάρουν μέρος στην οργάνωση της πάλης για να περάσει το κίνημα στην αντεπίθεση, να προετοιμαστεί για την αναμέτρηση με το κεφάλαιο και την εξουσία του.
Συνεχίζουμε να δίνουμε τη μάχη, ως εκείνη η πρωτοπόρα δύναμη που αντιλαμβάνεται την ανάγκη συνολικής ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας και επιδιώκει η πάλη να κατευθύνεται προς αυτόν το στόχο. Κι αυτή η πρωτοπόρα δράση μας μπορεί να συμβάλλει στην ενδυνάμωση των αγώνων.
Οι δράσεις και πρωτοβουλίες, οι αγώνες και το κίνημα, μαζικοποιούνται περισσότερο και αποκτούν πιο μόνιμα αντιμονοπωλιακά – αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά, όταν όλο κι ευρύτερες μάζες κατανοούν ότι η ταξική πάλη δεν λήγει με τους συμβιβασμούς.
Έχουν αποτελέσματα όταν συνειδητοποιείται ότι κάθε επιμέρους ζήτημα συνδέεται με τις στρατηγικές επιλογές της καπιταλιστικής πολιτικής.
Η άσκηση πίεσης από την πλευρά του κινήματος για ματαίωση αντιλαϊκών μέτρων ή για κάποια υποχώρηση εκ μέρους της κυβέρνησης, εξαρτάται όχι μόνο από την οργάνωση, τη μαζικότητα, αλλά και από την κατεύθυνση της πάλης του εργατικού – λαϊκού κινήματος.
Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει από την καθημερινή πείρα.
Σήμερα όλο και περισσότερες εργατικές – λαϊκές δυνάμεις αναρωτιούνται “πού πάει η κατάσταση;”, αναζητούν “γενική λύση” και συχνά γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από αστικά πολιτικά κόμματα -νεοφιλελεύθερα όπως η ΝΔ και σοσιαλδημοκρατικά όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ- από διάφορα οπορτουνιστικά αναχώματα, ακόμα και από απλούς λαγούς ή άλλους τσαρλατάνους, που τα τελευταία χρόνια εμφανίζονται στο πολιτικό σκηνικό ως διάττοντες αστέρες.
Άμεσες λύσεις εντός του συστήματος, δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα. Όσοι ισχυρίζονται αυτό, απλώς “κυνηγούν την ουρά τους”.
Ακόμα και το υπαρκτό ερώτημα για πολύ κόσμο “τι θα γίνει αύριο το πρωί;”, το οποίο ήταν και το κύριο πολιτικό ερώτημα σε όλα τα χρόνια της κρίσης, κόστισε ήδη μεγάλο σάρωμα των κατακτήσεων, 4 μνημόνια, πολλαπλάσιες απογοητεύσεις, τεράστια αναμονή και μεγάλη συνολική οπισθοχώρηση.
Σήμερα μπορούμε να αξιοποιήσουμε την πείρα μας σαν λαός και να δούμε ότι κανένας αγώνας δεν αποκτά ταξικό προσανατολισμό, σταθερότητα και αντοχή, όταν ο εργάτης ενστερνίζεται σαν δικούς του, τους στόχους του μεγάλου κεφαλαίου για “μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα”.
Κανένας εργάτης, αγρότης επιστήμονας, επαγγελματίας, δεν μπορεί να γίνει κύριος της μοίρας του αν δεν ξεφύγει από τη βαθιά ριζωμένη αστική κοινοβουλευτική λογική της ανάθεσης. Που αναθέτει σε κάποιους άλλους, σε παλιούς ή νέους “σωτήρες”, την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του.
Σήμερα ακόμα και ένας αγώνας σε μια γειτονιά για να χτιστεί, ακόμα και να επισκευαστεί ένα σχολείο, να προσληφθούν μόνιμοι εκπαιδευτικοί που λείπουν, να μειωθούν οι μαθητές ανά τάξη, αυτός ο δίκαιος αγώνας για τη μόρφωση των παιδιών του λαού, είναι από την αρχή καταδικασμένος, αν όσοι συμμετέχουν σ’ αυτόν, θεωρούν τον εαυτό τους συνυπεύθυνο για τα “χρέη του αστικού κράτους”.
Γιατί όταν θα βρίσκουν μπροστά τους τον τοίχο των “στενών δημοσιονομικών”, θα γυρίζουν πίσω απογοητευμένοι.
Σήμερα κανένας αγώνας δεν θα μπορέσει να φέρει το όποιο δυνατό θετικό αποτέλεσμα, αν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στέκουν με φόβο απέναντι στα διλήμματα που θέτει η κυβέρνηση, η αστική τάξη, όπως το χιλιοειπωμένο ψευτοδίλημμα: “Χρεοκοπία”; Ή “μνημόνιο;”
Το ίδιο θα συμβαίνει κι αν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι θεωρούν ως δικές τους, τις δυσκολίες σταθερής και απρόσκοπτης λειτουργίας της αστικής πολιτικής εξουσίας, στέκουν αμήχανοι μπροστά στο ερώτημα “πολιτική σταθερότητα ή περιπέτειες;”.
Πολύ περισσότερο, κανένας εργάτης, φτωχός αγρότης, αυτοαπασχολούμενος δεν μπορεί να διαχωριστεί από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και ανταγωνισμούς, από τους πολέμους και τις επεμβάσεις, από την καπιταλιστική εκμετάλλευση και βαρβαρότητα, όσο παραμένει δέσμιος του ονομαζόμενου δήθεν κοινού εθνικού συμφέροντος, που αποτελεί το κυρίαρχο ιδεολόγημα της εκμεταλλεύτριας τάξης για να κρατά σε ιδεολογική και πολιτική ομηρία τους εκμεταλλευόμενους και καταπιεζόμενους της κοινωνίας.
Φίλες και Φίλοι
Σύντροφοι και Συντρόφισσες
Σήμερα περισσότερο από ποτέ επιβάλλεται η ανάγκη ανάδειξης της εργατικής εξουσίας ως το αντίπαλο δέος απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Όσο εμείς θα δυσκολευόμαστε να αναδεικνύουμε αυτή την προοπτική, τόσο θα μεγαλώνουν και οι δυσκολίες για να ξεδιπλωθούν αγώνες.
Θα παραμένει η δυνατότητα των αστικών κομμάτων να διαχειρίζονται τη λαϊκή δυσαρέσκεια, να παρουσιάζουν ως αδιανόητες τις στοιχειώδεις κατακτήσεις της εργατικής τάξης τον προηγούμενο αιώνα, τη στιγμή που τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας επιτρέπουν και επιβάλλουν την ικανοποίηση σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Σήμερα όσο κρίσιμο είναι το ζήτημα ο λαός να μη θεωρήσει όλα όσα έχασε στα χρόνια της κρίσης περασμένα ξεχασμένα, άλλο τόσο είναι κρίσιμο να θέσει στο επίκεντρο της πάλης του τη διεκδίκηση σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Βέβαια όταν μιλάμε για ανάκτηση των απωλειών δεν το κάνουμε για να εξιδανικεύσουμε την περίοδο πριν την κρίση, αλλά για να αναδείξουμε την επιδείνωση των όρων εκμετάλλευσης σε σχέση με τις παλιότερες γενιές και την προφανή αντίφαση αυτής της κατάστασης με τις πραγματικές σύγχρονες ανάγκες και δυνατότητες.
Κι όταν μιλάμε για την ικανοποίηση σύγχρονων αναγκών, δεν μιλάμε μόνο για τα αυτονόητα, για όλα αυτά που μπορεί να έχει ο εργάτης σήμερα για να ζει ανθρώπινα.
Μιλάμε για όλα αυτά που μπορεί να απολαμβάνει με βάση την εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας και τα στερείται γιατί η καπιταλιστική ιδιοκτησία και το καπιταλιστικό κέρδος, τού τα στερεί.
Γι’ αυτό και αυτά είναι τα εμπόδια που πρέπει να φύγουν από τη μέση.
Η τάση να αυξάνονται οι ανάγκες είναι αντικειμενική.
Οφείλεται στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, η οποία εξασφαλίζει και τα μέσα για την ικανοποίησή τους.
Οι σύγχρονες ανάγκες περιλαμβάνουν τη γενική μείωση του εργάσιμου χρόνου, την αύξηση του ελεύθερου χρόνου, των διακοπών, της αναψυχής και άλλους παράγοντες που σχετίζονται με το βιοτικό επίπεδο, όπως η ποιότητα της διατροφής, οι συνθήκες κατοικίας και εργασίας, η φυσική αγωγή και άσκηση, η υγεία με έμφαση στην πρόληψη, η αντιμετώπιση περιβαλλοντικών προβλημάτων και επαγγελματικών ασθενειών, η αύξηση του προσδόκιμου ζωής, ο Πολιτισμός κ.ά.
Σήμερα, στην Ελλάδα, είναι αντικειμενικά δυνατή η ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Η χώρα μας έχει διαπιστωμένες αναπτυξιακές δυνατότητες.
Διαθέτει τεχνολογικά μέσα, ειδικευμένο εργατικό δυναμικό, σύγχρονες μεθόδους οργάνωσης της παραγωγής και άλλες δυνατότητες.
Διαθέτει σημαντικά φυσικά πλεονεκτήματα, που προσφέρουν τη δυνατότητα εξασφάλισης διατροφικής επάρκειας, αξιοποίησης των βουνών και της θάλασσας, υποδομών για διακοπές και αναψυχή και άλλων αναγκών.
Η πραγματική ικανοποίηση σύγχρονων κοινωνικών αναγκών δεν χωράει μέσα στον καπιταλισμό, αλλά προϋποθέτει ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της κοινωνίας και της οικονομίας, προϋποθέτει αλλαγή τάξης στην εξουσία.
Και στο εύλογο ερώτημα που μας θέτουν “καλά όσα προτείνετε, αλλά πού εφαρμόζονται;” την απάντηση δίνουν οι κατακτήσεις, τα δικαιώματα που απολάμβαναν οι λαοί στις χώρες που οικοδομήθηκε ο σοσιαλισμός.
Η εξάλειψη της ανεργίας, η εξασφάλιση σταθερής δουλειάς με δικαιώματα σε όλους, η δωρεάν υψηλού επιπέδου υγεία και παιδεία, η ανάπτυξη του λαϊκού Πολιτισμού και Αθλητισμού, η ισοτιμία των γυναικών, η προστασία της μάνας και του παιδιού, ήταν πρωτόγνωρες κατακτήσεις που έζησαν οι λαοί στις σοσιαλιστικές χώρες.
Τα συμπεράσματα για τις αιτίες των ανατροπών, που έχουμε βγάλει ως Κόμμα μέσα από πολύχρονη μελέτη, απαντούν και στο επόμενο ερώτημα: “γιατί απέτυχε;”
Ο σοσιαλισμός που οικοδομήθηκε τον προηγούμενο 20ό αιώνα, παρά τις αδυναμίες, τα λάθη και τις παρεκκλίσεις, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας κατάργησε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, χάρη στην εργατική εξουσία, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό και τον εργατικό έλεγχο, τη συμμετοχή εκατομμυρίων εργατών, εργαζομένων στο κτίσιμο της νέας κοινωνίας.
Η Οκτωβριανή Επανάσταση το 1917 άνοιξε το δρόμο.
Φέτος στα 100 χρόνια της, τα διδάγματά της φωτίζουν την πάλη μας, ανοίγουν τους φωτεινούς δρόμους του μέλλοντός μας.
Την Κυριακή μελετήστε, αξιοποιήστε, διαδώστε τη διακήρυξη της ΚΕ για τα 100 χρόνια του Οκτώβρη που θα κυκλοφορήσει με τον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη.
Φίλες και Φίλοι
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Το ΚΚΕ, εδώ και δεκαετίες, έχει πει ότι η ΕΕ δεν αποτελεί ένα συνεκτικό σταθερό μηχανισμό. Η συνοχή της θα δοκιμαστεί ακόμα περισσότερο το επόμενο διάστημα.
Απόδειξη οι φυγόκεντρες τάσεις που δυναμώνουν, τα σχέδια για “ΕΕ πολλών ταχυτήτων”, που φέρνουν στην επιφάνεια τις αντιθέσεις, λόγω της κρίσης και της ανισομετρίας, ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη.
Όλα αυτά μαρτυρούν τον πραγματικό χαρακτήρα της ΕΕ, ως καπιταλιστικής ένωσης, καταρρίπτουν το μύθο της σύγκλισης και της ευημερίας των λαών, που σήμερα αυτό όμως δίνει τη θέση του στη νέα απάτη ότι η ΕΕ μπορεί δήθεν να “διορθωθεί, ενώ όλοι ξέρουμε ότι η ΕΕ μόνο χειρότερη θα γίνεται, καλύτερη αποκλείεται.
Κι όμως, το ένα ψέμα διαδέχεται το άλλο.
Το κρίσιμο ζήτημα για τον ελληνικό λαό, και το κίνημά του, όπως και για κάθε λαό άλλωστε, είναι η δικαιολογημένη δυσαρέσκεια ενάντια στην ΕΕ να μην παγιδευτεί στους στόχους του κεφαλαίου, στη ρητορική των δυνάμεων που, αν και μιλάνε ενάντια στα μνημόνια και στο ευρώ, αντικειμενικά συμπλέουν με τους σχεδιασμούς τμημάτων του εγχώριου και ξένου κεφαλαίου.
Εμείς υποστηρίζουμε ότι ο ελληνικός λαός μπορεί και πρέπει να επιλέξει ο ίδιος -με τη θέληση και τη δράση του- την έξοδο από την ΕΕ, να βάλει αυτό τον στόχο στην προμετωπίδα των συνθημάτων του, να οργανώσει την πάλη του με τέτοιο τρόπο ώστε να διεκδικήσει ταυτόχρονα τα “κλειδιά” της οικονομίας και το πέρασμα της εξουσίας στα δικά του χέρια.
Αυτή είναι και η θεμελιακή διαφορά του ΚΚΕ από τις δυνάμεις του λεγόμενου “ευρωσκεπτικισμού” στην Ευρώπη και την Ελλάδα, που βάζουν εμπόδια στο ριζοσπαστισμό, στην αντικαπιταλιστική- αντιιμπεριαλιστική πάλη, παίζουν το παιχνίδι τμημάτων του κεφαλαίου και πάνω από όλα καλλιεργούν την αυταπάτη ότι μπορεί ένας καπιταλισμός με εθνικό νόμισμα να είναι λιγότερο βάρβαρος και “πιο δίκαιος” από τον σημερινό.
Το ΚΚΕ καλεί το εργατικό λαϊκό κίνημα να αξιοποιεί κάθε ρωγμή που ενδεχομένως υπάρχει μέσα στην αστική τάξη, να δώσει συντονισμένα χτυπήματα με άλλα κινήματα στην Ευρώπη για τη συνολική αποδυνάμωση της ιμπεριαλιστικής αυτής λυκοσυμμαχίας, μέχρι την οριστική αποδέσμευση από αυτήν, να κατευθύνει την πάλη του για να έρθει επιτέλους πραγματικά ο λαός στην εξουσία.
Φίλες και φίλοι
Δεν είμαστε οι μόνοι που όταν μιλάμε για τις εξελίξεις στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή, μιλάμε για μια μπαρουταποθήκη έτοιμη να εκραγεί.
Βέβαια μόνο το Κόμμα μας αναδεικνύει τις πραγματικές αιτίες που βρίσκονται στη σύγκρουση ισχυρών συμφερόντων και κρατών για την Ενέργεια και τους αγωγούς μεταφοράς της, όπως είναι η Ρωσία και οι ΗΠΑ, για τους δρόμους μεταφοράς εμπορευμάτων, όπως είναι ο νέος κινεζικός “δρόμος του μεταξιού”.
Στα Βαλκάνια διασταυρώνονται αντιτιθέμενες επιδιώξεις αστικών τάξεων, όπως της τουρκικής και της ελληνικής, οι οποίες επιδιώκουν αναβαθμισμένο ρόλο στην περιοχή.
Άλλωστε, στην περιοχή υπάρχουν ζωτικά συμφέροντα για τα ελληνικά μονοπώλια, επενδύσεις κ.λπ. Η ελληνική αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της στηρίζουν τα σχέδια των ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ συνεχίζει να πουλάει το παραμύθι της “γεωστρατηγικής αναβάθμισης” της χώρας, όμως ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί ότι αυτό δε γίνεται για χάρη της ειρήνης, της σταθερότητας και της υπεράσπισης των πραγματικών λαϊκών συμφερόντων.
Είναι πολιτική που οδηγεί σε περαιτέρω εμπλοκή της χώρας μας σε ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς κι επεμβάσεις στην περιοχή, συμμετοχής στη “λεία” για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, εγκυμονώντας τεράστιους κινδύνους.
Άλλωστε, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχει στηρίξει όλες τις επικίνδυνες αποφάσεις του ΝΑΤΟ στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία, έχει νομιμοποιήσει στο Αιγαίο την παρουσία του ΝΑΤΟ.
Και σ’ αυτά τα ζητήματα βέβαια δεν υπάρχει καμιά αντιπαράθεση με τη ΝΔ, γιατί υπάρχει συμφωνία.
Όλοι μαζί στηρίζουν την προσπάθεια της ελληνικής αστικής τάξης στον ανταγωνισμό της με την τουρκική αστική τάξη να διεκδικήσει μερίδια, αλλά και νέες αγορές για τα ελληνικά μονοπώλια γι’ αυτό η Ελλάδα συμμετείχε και συμμετέχει σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Γι’ αυτό η Ελλάδα συμμετέχει σήμερα σε 13 ΝΑΤΟικές αποστολές εκτός συνόρων.
Τις επικίνδυνες εξελίξεις στα Βαλκάνια για άλλη μια φορά, όπως και στο παρελθόν, η ελληνική αστική τάξη τις βλέπει ως ευκαιρία.
Όμως αυτό που πρέπει να είναι καθαρό είναι ότι κάθε διαδικασία αλλαγής συνόρων στα Βαλκάνια θα σημάνει ντόμινο εξελίξεων στην περιοχή, θα προκαλέσει μια δίνη ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων, που θα πληρώσουν πολύ ακριβά οι λαοί.
Στις σημερινές συνθήκες, λοιπόν, είναι απαραίτητο να δυναμώσει η εργατική – λαϊκή πάλη ενάντια στα ιμπεριαλιστικά πολεμικά σχέδια, στα σενάρια αλλαγής συνόρων, σε κάθε εμπλοκή της χώρας σε αυτά τα σχέδια.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Απευθύνουμε κάλεσμα σε όσους και όσες αγανακτούν, βλέπουν ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο.
Τους λέμε ότι το κόμμα που μπορεί πραγματικά να τους εκφράσει, παρά τις επιμέρους επιφυλάξεις, είναι μόνο το ΚΚΕ.
Ιδιαίτερα καλούμε το λαϊκό κόσμο που αισθάνεται “αριστερός”, που πίστεψε στον ΣΥΡΙΖΑ ή σε άλλες αυτοπροσδιοριζόμενες ως αριστερές δυνάμεις και σήμερα δυσανασχετεί, αισθάνεται δικαιολογημένη οργή, να κάνει το βήμα τώρα.
Δεν αλλάζει η κατάσταση μόνο με την οργή και τη δυσαρέσκεια γι’ αυτή την κυβέρνηση και την κατρακύλα της.
Για να ζωντανέψει η ελπίδα, καλούμε τις εργατικές – λαϊκές δυνάμεις, να συναντηθούμε, να συζητήσουμε μέσα στο κίνημα για το πώς θα ανοίξουμε αυτό το δρόμο.
Πώς θα παλέψουμε μαζί για να γίνει πραγματικότητα η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ για διέξοδο από την κρίση σε όφελος του λαού.
Αυτή μπορεί να αποτελέσει και τη μοναδική, γνήσια απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα που βιώνουμε.
Προτείνουμε στο λαό και τη νεολαία τη συγκρότηση της Κοινωνικής Συμμαχίας, στην πάλη ενάντια στα μονοπώλια, τον καπιταλισμό, έτσι ώστε να έρθει η εργατική τάξη στην εξουσία, να κοινωνικοποιήσει τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, να αποδεσμεύσει τη χώρα από ΕΕ και ΝΑΤΟ, να διαγράψει μονομερώς το χρέος, να αποσυρθεί από στρατιωτικο-πολιτικές επεμβάσεις, από ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Πιστεύουμε ακράδαντα ότι τον ίδιο δρόμο θα ακολουθήσουν και άλλοι λαοί της περιοχής, της Ευρώπης, του κόσμου.
Έτσι μόνο θα μπορέσει να ζήσει ο λαός σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες του, να απολαύσει τις δυνατότητες που προσφέρει η επιστήμη και σύγχρονη τεχνολογία, η παραγωγικότητα της εργασίας, οι μεγάλες πλουτοπαραγωγικές πηγές και δυνατότητες της Ελλάδας.
Με αυτά τα λόγια σας χαιρετώ, εύχομαι καλή δύναμη σε όλους και όλες.
Τον πυρρίχιο που είχαμε πει ότι πρέπει να χορέψουμε όλοι και όλες, θα τον χορέψουμε. Αυτή τη φορά νικηφόρα. Το “σάπιο καράβι” του καπιταλισμού, αργά ή γρήγορα, “θα το βουλιάξουμε” τελικά “που να σκάσει ο διάολος”…, (για να θυμηθούμε λίγο και τον Ναζίμ Χικμέτ)».
